Het wel en wee van Gotek jumpers op PC

De Gotek USB-diskette-emulator, vooral met de open firmware Flashfloppy is populair geworden voor veel retro-enthousiastelingen, voor het upgraden van oude computersystemen met een “moderne” oplossing voor het laden van software op oude systemen. Ik ben ook een van deze liefhebbers. Als een retro-systeembouwer, vooral van het IBM-PC-compatibele type, ben ik gewend deze systemen te configureren met behulp van jumpers. Geen “plug and play” -functie hier. De Gotek heeft ook enkele jumpers die u moet instellen voor gebruik op een IBM-PC. IBM-pc’s maken gebruik van een kabel die u kunt aansluiten op twee diskdrives op één controller. De keuze van welke drive drive A: of drive B: is, wordt bepaald door de kenmerkende twist in de kabel tussen de connector in het midden en de connector aan een van de uiteinden. Als de drives die u wilt aansluiten een jumper hebben voor het instellen van de drive ID, dan moeten beide drives drive ID 0 worden ingesteld. Dit is met name het geval voor de meeste 5 1/4 inch diskettedrives, de latere 3,5 inch diskdrives hebben vaak geen drive ID-jumpers en zijn standaard ingesteld op ID0.

De Gotek floppy emulator heeft ook zo’n jumper S0 en S1 en deze moet op S0 gezet worden. Er is echter nog een JC-jumper op de Gotek, die in combinatie met de instelling in het FF.cfg-bestand (zie gemarkeerde code onder de afbeelding) voor flash-floppy vaststelt dat de drive in de IBM-PC-compatibiliteitsmodus staat. Ik heb verschillende Goteks op deze manier geconfigureerd op mijn retro IBM-pc-systemen.


De standaard Gotek-jumperinstelling voor IBM-PC, die S0 en JC overbrugt
# Floppy-drive interface mode
# shugart: P2=DSKCHG, P34=RDY
# ibmpc: P2=unused, P34=DSKCHG
# ibmpc-hdout: P2=HD_OUT, P34=DSKCHG (not generally needed: prefer 'ibmpc')
# akai-s950: P2=HD_OUT, P34=RDY (Akai S950)
# amiga: P2=DSKCHG, P34=DRIVE_ID (not generally needed: prefer 'shugart')
# jc: JC closed: ibmpc, JC open: shugart
interface = jc

Dus met deze veronderstelde kennis heb ik op mijn nieuwe Gotek drive de S0 en JC jumpers geplaatst en aangesloten. Maar tot mijn verbazing werkte de schijf niet. Om het probleem analyseren heb ik het volgende geprobeerd: Controleren van de FF.cfg op de gebruikte USB-drive, verschillende posities op de kabel proberen, een bekende werkende kabel gebruiken, controleren met een bekende werkende Gotek en echte floppy drives, ook in combinatie met de nieuwe Gotek op verschillende posities op de kabel, zelfs door de firmware opnieuw te flashen en de schijfcontroller te controleren. Allemaal tevergeefs. Ik begon zelfs te denken dat ik met een nep Gotek de boot was in gegaan. Dus daarom ging ik de PCB van deze Gotek eens beter bekijken. Ik wist dat er verschillende incarnaties van het ding waren en sommige versies kun je beter vermijden. Toen merkte ik dat de nieuwe Gotek anders was dan de vorige werkende.

Twee verschillende versies van de Gotek, links mijn oudere SFRC9220 en rechts mijn nieuwere SFRKC30.AT2 versie. Merk op dat label JC ontbreekt op de derde jumper van rechts.

Gotek SFRKC30.AT heeft helemaal geen JC jumper!

De oudere Gotek die ik had liggen had als nummer op de PCB: SFRC9220, de nieuwere Gotek had het label “GOTEKsystem” met PCB nummer: SFRKC30.AT2. Ik was de Flashfloppy-wiki al aan het lezen om te zien wat het probleem zou kunnen veroorzaken en was nu op zoek naar informatie over deze specifieke versie van de Gotek. In de Gotek-compatibiliteitssectie worden er enkele vermeld en daar merkte ik deze kanttekening op: “SFRKC30.AT2 (QFN32): de originele roterende encoderkop ontbreekt, maar bevat de nieuwe KC30 roterende kop. Ook ontbreekt de JC-jumperlocatie.”. Een beetje verward keek ik weer naar het bord en zag nu dat het JC-label van één van de 7 jumpers ontbrak, maar er was wel een jumper header. Deze jumper header is niet functioneel, dus zelfs wanneer deze in een Gotek SFRKC30.AT2 wordt overbrugd, met een USB-stick met de interface=jc-instelling geactiveerd in het FF.cfg-bestand, zal hij denken dat de schijf in shurgart-modus staat en niet in ibmpc-modus. En voilà, het veranderen van deze instelling in het FF.cfg-bestand van settings=jc naar settings=ibmpc zorgde ervoor dat mijn nieuwe Gotek feilloos werkte op mijn 286 build.


Dus om samen te vatten: Bij gebruik van een Gotek met bord SFRKC30.AT2 in een IBM PC-compatibel, hoef je alleen jumper S0 in te stellen maar moet je ervoor te zorgen dat het flashfloppy FF.cfg-bestand de interface parameter heeft ingesteld op ibmpc en niet op jc.

De C64 bedienen. Niet met een muis, maar met een R.A.T.

Een deel van mijn retro-computer collectie bestaat uit verschillende Commodore-64s. Een computer die ik als 12 jarige graag wou hebben.., maar ik nu pas leer ontdekken. Één van deze machines was een mooie tweedehands deal.

Een machine met datasette en floppy drive allemaal nog in doos. Ook zat er een extra doos bij met wat computer bric en brac. Naast een collectie cassettes met software en een hele collectie met EPROMs, de vorige eigenaar was een vervent brander van custom kernals, zat er ook een vreemd accesoire in dat ik nog niet eerder gezien had. Een beige doosje met een zwarte kabel met 9 pins joystick connector en heldere led, of bij nader inzien een IR ontvanger. Het kastje had enkel een label boven op met een afbeelding en opschrift Cheetah. Op de onderkant waren enkel 3 rubber voetjes gelijmd, maar geen label met opschrift/typenummer. In eerste instantie twijfelde ik of dit een gefabriceerd randapparaat was of eerder een doe-het-zelf project.

Het beige doosje in kwestie

Omdat ik dacht dat het om een draadloze, IR gestuurd randapparaat begon ik te Googlen met steekwoorden zoals “infrared” “joystick” “c64” “cheetah” bij afbeeldingen zag ik echter het kastje dat ik voor me had liggen niet terug. Maar via de naam Cheetah, eigenlijk Cheetah Markting een Britse producent van randapparaat, veelal joysticks for the 8-bit computer generatie en ook geluid en muziek gerelateerde randapparatuur, kwam ik de Remote Action Transmitter (R.A.T.) op het spoor. De verschillende artikelen refereerde trouwens enkel naar de versie voor de ZX spectrum en meestal naar gedateerde foto’s van hoe dat ding er uit had gezien. Maar uiteindelijk vond ik ook een aflevering (#34) van de Paul Jenkinson’s “Spectrum Show” op Youtube waar dit apparaat uit de doeken wordt gedaan. Het bestaat uit een IR ontvanger in de vorm van een insteek module voor de ZX spectrum (die geen joystick poort had) en in plaats van een joystick een afstandbeding met joypad en vuurknop uitgevoerd als membraan knoppen. Toen ben ik toch nog eens in de doos en bric en brac gaan graven om te zien of ook een dergelijke afstandbediening kon vinden en inderdaad ik vond hem.

De controller zoals getoond in een aflevering van Paul Jenkinson’s YouTube kanaal de “Spectrum Show”

Deze afstandsbediening is identiek aan die zoals getoond in de “Spectrum Show” aflevering. De afstandsbediening krijgt zijn energie van een 9V blokbatterij en heeft twee IR transmitters op de voorzijde. Voor bediening heb je twee handen nodig omdat je met een duim de vuurknop bediend en de andere duim gebruikt voor het joypad. Het joypad is natuurlijk niet analoog zoals een “echte” joystick. Er zijn eight concrete posities die de joypad herkent en doorstuurt. In mijn geval is de ontvanger die het speciaal maakt, omdat hij waarschijnlijk op alle machines met een 8 pin joystick poort (Commodore, Atari) toe te passen is, ipv de specifieke ZX spectrum insteek module. Maar goed, zou dit ding willen toepassen? Met het idee uit het jaar 1984 van een draadloze spelbesturing is het zijn tijd ver vooruit. Draadloze controllers zijn pas gemeengoed geworden met de vijfde generatie consoles in 2005-2006. De uitvoering van het idee uit 1984 is niet best en eigenlijk meer een gimmick. Het feit dat je het ding met twee handen moet gebruiken en goed moet richten, om dan alsnog getrakteerd te worden op een slechte respons tijd, maakt het eerder tergend dan iets bruikbaars. Het apparaat is inderdaad op een afstand te gebruiken, maar op die afstand staat je toch wel te turen naar je kleine CRT uit die tijd. Nee, de R.A.T. is voor mijn gevoel een ondier. Waarschijnlijk zijn er daarom weinig van over en dat maakt hem dan weer zeldaam.

De tekening van initieele ontwerp van R.A.T. als joystick in Cheetahs octrooiaanvraag GB2158667

Op één van de wervende advertenties voor de R.A.T., zag ik Patent Pending staan, wat mijn interesse wekte omdat ik goed mijn weg weet in de verschillende octrooi databases. Zou ik het octrooi op die apparaat kunnen achterhalen? Ja, het Britse octrooi no.2158667 ingediend door Cheetah Markting op 3 mei 1984 en toegekend op 20 januari 1988, beschrijft de draadloze game controller. Echter de configuratie in de tekeningen wijkt wel af van de apparaat dat op de markt verscheen. De controller was eerder een joystick dan een joypad. Een joystick met twee vuur-knoppen op het handvat wat bewegen en vuren met één hand mogelijk zou maken. Echter ik begrijp dat dit ontwerp tot problemen geleid zou hebben. Zo als eerder gezegd kan de infrarood zender enkel acht concrete posities encoden en doorsturen naar de ontvanger. Om dit voor een joystick, die in principe een oneindig aantal subposties kan innemen, te ondervangen, wou men een trukje uithalen. De joystick kan niet vrij rond bewegen maar een acht puntige ster in de voet leid de gebruiker van de joystick naar één van de 8 posities als men het pookje uit het centrum beweegt, van de ene naar de ander positie is dan ook enkel mogelijk door terug door het centrum te gaan. Dit lijkt een onschuldig idee maar iedere joystick gebruiker weet wat het senario zal zijn als je hiermee begint te spelen in de “heat of the moment” ga je kracht zetten en breekt het pookje of de voet. Ik vraag me af of men zich dit gerealiseerd heeft en zo op de joypad is terecht gekomen of dat er toch joystick prototypes gemaakt zijn die na een korte marteling kapot gingen. We zullen er waarschijnlijk nooit achter komen.

Retrotech: De Philips EL3515A

Tot nu toe heb ik mijn blog en video’s vooral gehad over doe-het-zelf electronica met een focus op audio. Deze keer gaat het nog steeds over audio, maar maken we een serieuze stap terug in de tijd. Zelfs van voor mijn tijd, want ik zou graag een apparaat willen voorstellen dat ik ergens in de vroege jaren negentig van het grof vuil heb gered, maar dat gemaakt is eind jaren vijftig, begin jaren 60. Het werkt zelfs nog steeds (een beetje). Het is namelijk een oud tafelmodel bandrecorder gemaakt door de electronica trots van Nederland: Philips en om precies te zijn om het EL3515A model. De EL serie van bandrecorders is door Philips geproduceerd vanaf 1957 tot 1968, maar deze EL3515A is een vroeg model. De “A” is een indicatie dat het hier om de luxe uitvoering van de basis EL3515 gaat, met een houten kast overtrokken met nepleder i.p.v een plastic omhulsel. Het is nog een aparaat van voor het transistor tijdperk en werkt dus nog d.m.v radiobuizen. Een van deze buizen wordt gebruikt in het “magische oog” dat groen oplicht in de centrale stopknop op het apparaat. Dit is één van de eerste modellen met dit “magische oog”. Het hele ding komt in de vorm van een draagbare koffer met een afmeting van 370 mm breed, 160 mm hoog en 320 mm diep.

De stroomkabel en een apart mono microfoon zitten een handig opbergvakje met deksel aan de rechterkant van deze koffer. Het gehele ding heeft een stevig gewicht van zo’n 8 kilo, dit komt doordat alle mechaniek en electronica in een gietijzeren raamwerk hangt dat op zich weer in de houten kast geschroeft zit. Een echt draagbaar apparaat is het dan ook niet te noemen. Het apparaat werkt op wisselspanning die te schakelen is tussen 110, 127, 220 en 245 volt. Het is een mono apparaat met een versterker en luidspreker die zorgen voor een 2 tot 2.5 watt aan volume. Als je de plastic kap van de koffer verwijderd zie de dat het 9 tot 13 inch banden gebruikt kunnen worden. Dit apparaat kan twee sporen (twee zijden) geluid in mono opnemen en afspelen op de band die met een snelheid van 9,5 cm/s loopt. 

Na het aansluiten op een stopcontact, kan je deze bandrecorder aanschakelen door aan de volumeknop te draaien. Het hele ding begint gelijk te zoemen omdat de aandrijving gelijk begint te draaien. Echter, opnamegeluid is er pas te horen na een korte opwarm periode waarbij het “magische oog” tot volle intensiteit oplicht. Het is een heel eenvoudig apparaat: uiterst links en rechts zitten de knoppen voor achter en vooruit spoelen. Dan zit er linka meer naar binnen toe de pauzeer knop, aan de rechterzijde is dat dan de afspeeltoets. De grote knop met het “magische oog” in het midden is de stoptoets. Tussen de twee banden in zit ook nog een tel mechanisme, maar die werkt niet meer in mijn geval. De draaiknoppen uiterst links en rechts zijn dus links de aan/uit en volume knop en rechts het opneem volume. De twee kleiner knoppen naast deze grote draaiknopen zijn links een draaiknop voor instellen van de toon en rode rechts is een drukknop voor het opnemen.

Het “magische oog” licht op in de stoptoets.

 

Toen ik deze band recorder tussen het grof vuil uithaalde ergens begin jaren negentig, werkt het nog heel goed en gebruikte ik het ter vermaak van mijn kleine neefjes en nichtjes als zij op bezoek waren. Het opnemen van hun gebrabbel en weer terugafspelen, was altijd erg leuk. Nu blijkt er toch iets aan de hand met het versterker deel van het apparaat, want het geluidsniveau van afspelen en opnemen blijkt nu erg laag. Waarschijnlijk moet deze bandrecorder vooral een keer uitvoerig schoongemaakt worden.  Omdat hij bij mij nu vooral in opslag staat, ben ik van plan om hem maar van de hand te doen.  Er blijken toch nog enthousiastelingen te zijn die deze recorder verzamelen of willen hebben voor de radiobuizen. Die radiobuizen gebruiken ze dan weer voor ander doe-het-zelf projectjes. Toen ik zelf naar wat meer achtergrond van dit apparaat op zoek was, voor deze blog en mijn youtube video, kwam ik ook nog een oude advertentie tegen in de Leidsche Courant van 1959. Hierin zijn de prijzen van de EL3515, de EL3515A en de meer geavanceerde EL3538 vermeld. Zo koste de EL3515A toendertijd zo’n 398 oude guldens wat overeenkomt qua koopkracht aan €1219,42 nu (berekend via hier), maar ik ga mijn vraagprijs zeker niet zo hoog zetten! Als je deze EL3515A bandrecorder ook in actie wil zien dan kan je mijn youtube video hieronder bekijken.

Advertentie uit de Leidsche Courant van 1959 met prijzen van deze bandrecorders.